Pages

Sandumal

Sandumal

Tuesday, April 28, 2015

•කොළොම්පුරේ

"අපුලයි.. අපුලයි.. අපුලයි..."




දසත නැඟෙන අජිනොමොටෝ රසකාරක
ෆ්‍රයිඩ් රයිස් සුවඳ...
ගලා හැලෙන උණුසුම..දහදිය..
ගින්දර...ගින්දර...ගින්දර...
ගිනිගහන රළු වැල්ල
පිළී ගඳ මඳ සුළං...
මුඩුක්කු වට කරගත් දෙව් විමන්
විදුලි ආලෝක සැනකෙළි
හෙන පුපුරු වන් බේස් නද...
මත් වතුර..
බමන නෙත්..
දසත විසිරුණු කුණු..
ගඳ ගසයි..
ගඳ ගසයි..
ගඳ ගසයි..
පෙලට පෙලට එකට යාව
අඳුරු බිං ගෙවල් වන් ලෑලි ගෙවල්..
දිවි ගෙවන මිනිසුන්.. ගැහැණුන්..
විසඳෙන ඉරණම්...
නගරෙ මැද නිශ්චලව
කොල පාට දිය පිරුණු
ගඳ ගහන දිය මං...
ඒ වටා මවන්නට වෙර දරන සුරපුරක්..
සුනිල දිය දහර
නොදුටු නෙත් රවටන්න
අපුල දිය දහර වෙර දරන තරමක්...
දුගී බව මැද මැවුනු සුරවිමන්..
අපුලයි...
අපුලයි...
අපුලයි...
කොළොම්පුරේ....

Wednesday, April 22, 2015

•බොල්පින් වෑහෙන වේලාවේ

"තවත් නිවහනෙක ගිමන් නිවන තුරු
ඔබ සිහියට එන්නේ..."





එකම හඬින් දිය ඇල්ලක් සේ වතුර මලෙන් හිසට වැටෙන ජල කඳට නිදැල්ලේ ගලා යාමට ඉඩදෙමින් මා ඔහේ හිටගෙන උන්නේ සිරුර නහවමින් ගලා යන ජල කඳින් මගේ මහන්සියද සේදී යාමට ඉඩහරිමිනි. සිත්සේ නාගෙන තුවාය දවටාගෙන නාන කාමරයෙන් එලියට එනවාත් සමඟම කාමරයේ දොරට කිසිවෙකු තට්ටු කරන හඬ ඇසුණු හෙයින් හිස ගසා දමමින්ම "කවුද.." යැයි විමසුවෙමි.

"මහත්තයා මං තිලක්.."

පිලිවදන් දුන් සැනින් මම දොර අඩවලේට හරිමින් ඔලුව පමණක් පිටතට දමා එබුනෙමි.

"මහත්තයා භාණ්ඩෙ ගෙනාව. පහල ඉන්නවා එවන්නද?"

මගේඅ අවශ්‍යතාවය දන්නා හෙයින් මා යමක් විමසීමට පෙරම ඔහු එලෙස පැවසීය.

"හා.. එවහං එවහං.. කොහොමද කෑල්ල..?"

"ගින්දර වගේ.. ඔහොම ඉන්නකො පොඩ්ඩක් මං එවන්නම්.."

එලෙස පවසා ඔහු සැනින් නික්ම ගියේය.

කායිකව සහ මානසිකව තරමක් තෙහෙට්ටුවෙන් පසු වූ මා හට සුකුමල දෑතක සියුමැලි පහසක අවශ්‍යතාවය වඩ වඩාත් දැනෙන්නට විය. ඉඳුරන් දමනය කල නොහැකිව කෑ මොර දෙන්නට විය. එනිසාම දොර අගුලු නොදමාම විත් සුසිනිදු සයනයෙහි තුවාය පිටින්ම වාඩිවුනෙමි. ගතවන මිනිත්තුවක් කල්පයක් සේ හැඟෙන්නට විය. සුපුරුදු දින චර්යාවෙහි ගෙවෙන තවත් සුපුරුදු මොහොතක් වුවද ඒ දින චර්යාවේ ඒකාකාරි නොවන එපා නොවන එකම දෙය වූයේ මෙයයි. දැන දැනම වරදෙහි බැඳෙන මිනිස් ආශාවන් කෙතරම් විශ්මයජනකද. නමුදු මේ ඒ පිළිබඳව සිතීමට වෙලාව නොවෙයි.

මිනිත්තු කිහිපයක් ගතවිය. ඉතා සෙමින් තුන් වරක් දොරට තට්ටු කරන හඬක් ඇසිණ. නිම් හිම් ගිය ආශාවන් උතුරා යන්නට විය.

"එන්න.."

පැවසූ සැනින් දොර මදක් විවර විය. මොහොතකට පසු කාමරය තුල වූයේ වයස විසි පහක පමණ යුවතියකි. ඇය ඉතා රූමත් එකියක නොවුන මුත් ඉතා ආකර්ෂණීය එකියක වූයේය. ලාවට තෙත්ව තිබූ තරමක් කෙටි කේෂ කලාපය නිදැල්ලේ කඩා හලාගෙන උන්නේ ඈ වඩාත් නැවුම්ව තබමිනි. දණහිස තෙක් වූ ගවුම තුලින් ඇගේ ප්‍රිපුන් සිරුර වඩාත් කැපී පෙනුනේ මා ඉඳුරන් තව තවත් අවධි කරමිනි. රාගයෙන් මත්ව ගිය මා තවත් මොහොතකට පසු ඇයව අතින් ඇද ඇඳ මත හිඳුවා ගත් බව මතකය.

************************************************************************************************

ජීවිතයේ කලාතුරකින් මිනිසෙකුට ලැබෙන සුමිහිරිතම වෙහෙසකාරී පැය කිහිපයකට පසුව මම ඇගේ සිරුර මත්තෙන් නැඟී සිටියෙමි. තවමත් අඩවන්ව ඇති දෙනෙත් සමඟින් ඇගේ නිරුවත් ළමැද වේගයෙන් උස් පහත් වෙනු මට දක්නට ලැබුනි. නැවත පහත්වී ඇගේ මදක් විවර වූ දෙතොල් මත මගේ දෙතොල තබා මම සෙමෙන් ඇඳෙන් බැසගියේ ඇගෙන් නික්මුනු සියුම් කෙඳිරියක්ද සමඟිනි.

කිලිටි වී ගිය දහදියෙන් පෙඟුනු සිරුරට නැවුම් ජල පහස ලැබ දෙමින් සියලු ඉඳුරන් සන්සුන්ව ඇති තෘප්තිමත් මොහොතක සුවය උපරිමයෙන් විඳිමින් සිත් සේ මම නාගතිමි.

නාන කාමරයෙන් පිටතට පැමිණෙන විට ඇය කෙටි ගවුමක් හැඳ ඇඳෙහි කොනක වාඩිවී සිටියාය. මා දෙස මොහොතක් බැලීමට හිස එස වූ ඈ, මද සිනහවක් මවෙත පා නාන කාමරය දෙසට ඇවිද ගියාය. ඇවිද යන ඇගේ සිරුරෙහි සුන්දරත්වය වීත රාගීව විඳගනිමින් ඈ නානකාමරයට ගොස් දොර වසා ගන්නා තුරු මම ඈ දෙස බලා සිටියෙමි.

කෙටි කලිසමක හැඳ යලිත් ඇඳට ගොඩවූ මම ඈ පිලිබඳ මෙනෙහි කලෙමි. මේ මා ඇසුරු කල පලමු ගණිකාව නොවේ. එමෙන්ම මේ කී වැනි එකියදැයි කීමට තරම් හැකියාවක්ද මට නොමැත. ඩිලිවරි රස්සාව පටන්ගත් දා සිට මම අනන්තවත් ළඳුන්ගේ පහස මෙසේ ලැබ ඇත්තෙමි. නමුදු ඒ සියලු ළඳුන්ට වඩා යම් වෙනසක් ඈ සතුව පවතී. විවිධ වෙසඟනන්ගේ විවිධාකාරවූ පහස ලබා ඇතිමුත් අද මැගෙන් ලබා ගත් සුවය වෙන කිසිදු වෛශ්‍යාවකගෙන් මා ලබා නොමැත. එය හුදෙක් ලිංගික තෘප්තියක්ම නොවන්නේය. එය මේ යැයි කියා මට විස්තර කල නොහැකිමුත්, විවාහකයෙකු තම දයාබර බිරිඳගෙන් හෝ, පෙම්වතෙක් තම සෙනෙහෙවන්තියගෙන් හෝ ලබන, විඳින සිරියහනේ සුන්දරත්වය මෙය වීමට හැකි යැයි මට සිතේ. මැය කාගේ හෝ බිරිඳක්ද, පෙම් වතියක්ද යන්න මම නොදනිමි. ඇය කාගේ කවුරුද කොහේ සිට පැමිනිණියාද යන්න මා නොදන්නා මුත් ඈ මට නිකම්ම නිකම් ගණිකාවක් ලෙස නොහැඟෙන බව පමණක් මසිතට හැඟෙයි.

නාන කාමරයේ සිට සුදු පොරෝනයකින් සිරුර වසාගෙන පැමිණි ඈ, මා සිටි යහනට අනාරාධිතවම පැමිණියේ මංගල මධුසමයේ මනාලියක විලසිනි. තවත් සුන්දර නිමේෂයන් රැසක උරුමය මවෙත පවරගනිමින් බොහෝ වේලාවක් ඈ සමඟ ආලිංගනයේ යෙදුන මා පාන්දර එකට පමණ ඈ තුරුලෙහිම නිදි දෙව් දුව වැළඳ ගතිමි. පෙම්වතියක් සේ, බිරිඳක් සේ ආදරයෙන් ගණිකාවක් බදාගෙන මා මේ නිදාගන්නා ලද්දේ ජීවිතයේ පළමුවෙනි වතාවටයි. අන් හැම දිනෙකම අරමුණ සඵල වී කර්තව්‍ය නිමාවූ පසු යහනේ තාවකාලික සහකාරිය දෙස පිලිකුලෙන් බලා අනෙක් පස හැරී නිදාගන්නා මෙමා, අද මෙම ආගන්තුක යුවතිය තුරුලු කරගෙනම නින්දට වැටීම පිළිබඳව මම මා ගැනම මවිත වුනෙමි. නමුදු ඇගේ සෞන්දර්‍ය, ඇගෙන් මා ලැබූ අපමණ සුවය, වේසඟනකට එහා ගිය ඈ තුල වූ ප්‍රේමාන්විතබව මේ රැයෙහි මා තාවකාලික පෙම්වතෙකු බවට පත්කර ඇති බව තේරුම්ගතිමි.

************************************************************************************************

මා අවධිවන විට උදෑසන හය පසුවී තිබින. පසුගිය රැයෙහි මා සමඟ වෙහෙස වූ සුන්දරාවිය තවමත් මා පපුතුරෙහු හිස තබාගෙන නිදි සුව විඳිමින් සිටී. ජනෙල් වීදුරුවට එපිටින් හිමිදිරි වැහි පොදක් වැටෙනු නැඟෙන ලා හිරු රැස් මැදිනි මම දුටුවෙමි. අලුත විවාපත් යුවලකටනම් මේ කදිම උදෑසනක් වනු ඇත. ඔවුන් ඔවුනොවුන්ට තව තවත් තුරුලු වී හිඳිනු ඇත. එහෙත් මම එවන් පෙම්බරෙකු හෝ මැය එවන් පෙම්වතියක නොවේ. ඈ හුදෙක් ඇගේ රාජකාරිය ඉටුකරයි, මම ඇගේ සේවාදායකයා වෙමි. ගනුදෙනුව එතනින් හමාර වේ. නමුත් එය එසේ සිදුවිය හැකිද, අතිශය සියුම් මානවීය හැඟීම එලෙස විකිණීමට හෝ මිලට ගැනීමට හැකිද. මම වේගයෙන් හිස දෙපසට ගසා ගතිමි. කවදාවත් නොමැතිව මා මේ සිතන්නේ මොනවාද. අන් දිනයකනම් මේ වනවිටත් මා සමඟ යහන් ගතවූ ගැහැණිය මේ වනවිටත් නික්ම ගොසිනි. මා පෙර දින රාත්‍රිය අමතක කොට අලුත් දිනය හඹා යාමට කඩිමුඩියේ සූදානමිනි. නමුත් අද මා ආගන්තුක ගැහැණියක් ලයෙහි හොවා ගෙන හිමිදිරි පාන්දරක යහනකට වී මේ සිතන්නේ මොනවාද.

නිරායාසයෙන් මම ඇය දෙස බැලීමි. ඇගේ මුහුණෙහි වෛශ්‍යාවකගේ පෙනුමක් කිසිසේත්ම නැත. සියුම් මදහසක් වන් සුන්දර වතකින් ඈ නිදා සිටී. ඇගේ සිරුර හුස්ම ගන්නා තාලයට සෙමින් උස් පහත් වෙයි. ඇය මලක් මෙන් පියකරුය. ඒත් ඒ පියකරු බව ට අයිතිකාරයෙකු නොමැත. මමද මල් වත්තට පැමිණි අමුත්තෙකු පමණි. කෙතරම් ලස්සන වුවද නෙලාගැනීමට නොකැමති වන මල්ද මෙලෙස පිපී හිනැහෙයි. සැවොම ඒ මල්වල සුවඳ ඉඹ, රොන් උරා නෙලා නොගෙනම නික්ම යති. මල්ද ඒ බමරුන් වෙනුවෙන් පෙති විදා පිපී හිනැහෙයි. එනිසා මා දැන් මල අතැර යා යුතුවෙයි.

නමුදු ඇය අවදි කිරීමට මහා ලෝබකමකින් මසිතට පෙලෙයි. එනිසාම ඉතාම සෙමින් මා බඳවටා එතී තිබූ ඇගේ සුරත ඉවත් කොට ඈ හිස සෙමෙන් කොට්ටය මත තබා මම ඇඳෙන් නැඟිට්ටෙමි. තරමක් සුසුමක් හෙලා හිස තව තවත් හරිබරි ගස්සාගෙන ඈ යළිත් නිදනු මම දුටුවෙමි. හනිකට නානකාමරයට වැද මුහුණකට දොවාගත් මම හැඳ පැලද ගතිමි. අද දවස තුල මා බොහෝ දුර යා යුතුය. ආවරණය කල යුතු ප්‍රදේශය බොහෝ විශාල විය. එනිසා කඩිමුඩියෙන් හැඳ පැලඳගත් මා නික්ම යන්නට මොහොතකට පෙර සයනය මත වූ සොඳුරු මුවැත්තිය දෙස යළිත් වරක් බැලීමි. ඈ තවමත් සුව නින්දකය. හදිසියේ හිතට ආ හැඟීමකට අනුව සාක්කුවෙහි හූ පෑන සුරතට ගත් මම කොල කැබැල්ලක මෙලෙස සටහනක් තැබීමි.

'මම යනවා. ඔයා ඇහෙරවන්න ලෝබ හිතුන මට. මේ කඩදාසියත් එක්ක මම ඔයාට පොඩි මුදලක් තියල යනවා. ඒක හොඳ හිතින් දෙන පොඩි තෑග්ගක්. "සල්ලි" නෙවෙයි.'

කවදාවත් නොකරපු දෙයක් මම එලෙස සිදුකලෙමි. රුපියල් පන්දහසක මුදලක් මම ඇය වෙනුවෙන් තැබුවෙමි. ඒ ඈ මා සමඟ ගතකල වටිනාකමෙහි 'මිල' මෙන් කිහිප ගුණයක මුදලකි. නමුත් ඒ හුදෙක් ගෙවීමක් නොවීය. වෙලාවෙ හැටියට මට ඇයවෙනුවෙන් කල හැකි වූ එකම දෙය එය පමණකි. තවත් වරක් ඈ දෙස බැලූ මම සැනකින් කාමරයේ දොර වසාගෙන එලියට පැමිණියෙමි.

පහල තට්ටුවට පැමිනි මා කවුන්ටරය වෙත ගොස් මා නවාතැන් ගත් කාමරයට අදාල බිල්පත ගෙවා දැමූයෙමි.

"රූම් එකේ ලේඩි කෙනෙක් ඉන්නවා. එයා තාම නිදි. තවටිකකින් ඇහැරෙයි. එයාට බ්‍රේක්ෆස්ට් රෙඩිකරන්න. එයාට කියන්න මං බිල් සේරම සෙට්ට්ල් ඩවුන් කරල තියෙන්නෙ කියලා."

කවුන්ටරයේ සිටි පුද්ගලයා විස්මයෙන් මා දෙස බලා සිටියදී ඉතිරි මුදල්ද ලබා නොගෙන මම වේගයෙන් එතැනින් නික්මී මිදුලට පැමිණියෙමි. මා එලියට පැමිණෙන විට මගේ රියදුරු වීරරත්න සහ සහායක තිලක් වාහනය සූදානම් කොටගෙන මා එනතුරු දුම්වැටියක් උරමින් සිටිනු දක්නට ලැබුනි. මා විගසින් පැමිණ ලොරියෙහි ඉදිරිපස දොර හැර නැඟ වාඩිවෙන විට වීරේද සිගරට් කොටය වීසි කොට පැමිණ රියදුරු අසුනේ වාඩි වී වාහනය පණගන්වන ලදි. ඒ සමඟම තිලක්ද ලොරියේ පසු පස කැබිනයට ගොඩවූයේ, "කොහොමද මහත්තයා, කෑල්ල හොඳයි නේද.." යැයි මගෙන් ඇසීය.

අවේලාවේ, අනවශ්‍ය ලෙස ඔහු නැඟූ ප්‍රශ්නයට මසිත පැන නැගි සියුම් කූපය සමඟින් මම ඔහුට ඕනිවට එපාවට මෙන් "හොඳයි.." යැයි පිළිවදන් දුනෙමි. 

නමුදු ඔහුගේ පැනයෙන් මසිත යලිත් ඈ කෙරෙහිම බැඳී ගියේය. සමහර විට දැන් ඇය අවධිවෙලා ඇති. ඈ මා සොයනවා ඇත්ද. මගේ සටහන සහ මුදල් පිළිබඳ ඈ කුමක් සිතනවා ඇත්ද. නිකම්ම නිකම් ඩිලිවරි කාරයෙකු වූ මා පිළිබඳ සෙවීමෙන් ඈට කුමන පලක් අත්වෙයිද. ඇගේ මෙහෙය නිමා වූ පසු ඈ මා පිළිබඳ සොයාවි යැයි මා සිතා පලක් නොමැත. මා සිතෙහි වන මේ පෙරලිය ඈ සතුව තිබිය නොහැකිය. සේල්ස් රෙෆ් වරයෙකු ලෙස මා ගෙවන්න අහිකුණ්ඨක ජීවිතය පිළිබඳ ඈ නොදන්නවා ඇත. ඈ පිළිබඳ මේ සොඳුරු මතක අද රෑ නවාතැන් පොල වෙත යනතෙක් පමණක් මසිත රැඳෙනු ඇත. එමෙන්ම මා පිලිබඳ මතකයද ඇය සිතෙහි ඇගේ මීළඟ පාර්භෝගිකයා හමුවන තෙක් පමණක් පවතිනු ඇත. එනිසා ඇය පිළිබඳ මතකය මා දැන් අමතක කල යුතුව ඇත. මම මගේ 'උඩු සිතට' එසේ නියම කලෙමි."

"වීරෙ, අද අපි අවිස්සාවේල්ලට යනකල් යන්නොනි. සෙත් සුව ෆාමසියට බඩු දැම්මම අපි අදට නවතිමු. ද හැවන් ගෙස්ට් එකේ මං කාමර දෙකක් බුක් කලා."


බොල්පින් වෑහෙන වේලාවේ
ඔබ ගෙන් සමු ගෙන යා යුතු වේ
තාමත් ඔබ ඇත සුව නින්දේ
ඒක යි මා නොකියා යන්නේ

ගැල පිට නැගලා ඈත ගම් බලා
පියමන් කර යන්නේ
තවත් නිවහනෙක ගිමන් නිවන තුරු
ඔබ සිහියට එන්නේ

ඔබ අවදි ව මා සොයනු එපා
ඈත යි මා ඉන්නේ
තවලම්කරුවෝ කවර දාක දෝ
එක ම තැනක ඉන්නේ


පද රචනය : සරත් ප්‍රනාන්දු
සංගීතය හා ගායනය : රූකාන්ත ගුණතිලක








(Bol Pini Wehena Welawe - Rookantha Gunathilaka)




Sunday, April 5, 2015

•සොහොයුරේ..

"නුඹේ නාමෙන් තවත් රතු මල්.. දෙරණ සුපිපෙයි දහස් ගනනින්..."
මේඝ ගර්ජනා අසෙනි වැසි වැටුණු
අනන්තවූ අඳුරු රැයක
නිමා නොවන ගන අන්ධකාරය
නිමා කොට නව දිනෙක අරුණැල්
මිහිකතට උදාකර..
නැවුම් දිදුලන නව දිනක් ගැන
සුබ සිහිනදුටු
සොහොයුරේ...
නුඹෙ සිහිනයට බියගෙන
සිහින දුටු සිත
සිහින දුටු නෙත
සිහින දුටු ගත..
දෙතිස් වදයට පමුණුවා
නිහඬ කල මුත් උන්
නුඹේ හඬ..
උන්ගෙ අවියට
උන්ගෙ සවියට
නොහැකි විය නසන්නට
නුඹේ සිහිනය...
රටක් වෙනුවෙන්
හෙටක් වෙනුවෙන්
නුඹ එදා දුටු සොඳුරු සිහිනය
සැබෑ වෙන තුරු
උදා වෙන තුරු..
නුඹේ නාමෙන් තවත්
රතු මල්..
දෙරණ සුපිපෙයි
දහස් ගනනින්...
•44 වැනි අප්‍රේල් විරු සමරුව වෙනුවෙනි...