"කාට අහිමි උනත් සාදු මල් පිපියන් සැමදා..."
සචින්ත ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඉඳල මගේ යාලුවෙක්. ඒත් ඔහුත් මාත් එතරෙ එතරම්ම සමීප බවක් තිබුනෙ නෑ. ඒ කියන්නෙ ගජයෙක් නෙවෙයි. අපි දෙන්න කවදාවත් එකම පංතියකට අහුවෙලත් නෑ. කොහොම උනත් පුංචි කාලෙ ඉඳල අද වෙනතුරු ඔහුත් මමත් එකම විදියටම මිතුරන්. මුණ ගැහුනම කතාකරනවා, හිනාවෙනවා එච්චරයි ඉතින්. ඒත් අද මං ඔහු ගැන ලියනවා. ඒ ඔහු වෙනුවෙන් විතරක්ම නෙවෙයි. අපි හැමෝම වෙනුවෙන්. මේ තත්වයට පත්වුන හැමෝම වෙනුවෙන්. මේ තත්වයට මිනිසුන් පත් කරන හැමෝම වෙනුවෙන්.
කතාව මෙහෙම පටන්ගන්නම්. ඔහුගේත් මගේත් පාසල් මිතුදම තිබුනෙ සාමාන්‍ය පෙළ දක්වා පමණයි. මොකද, උසස් පෙළ කරන්න මට වෙනත් පාසලකට යන්න සිද්ධ උනා. ඉතින් අතේ දුරින් තිබුන මිතුදම අවුරුදු තුනකට විතර නැත්තටම නැති වුනා. ඊළඟට ආයෙත් යාළුකම අලුත් උනේ පාසලෙන් එළියෙදි. එතකොට හැමෝම උසස් පෙළ කරල, මහ මිනිස්සුවෙලා හිටියෙ. සාමලා, අමරලා තව දුරටත් ඉතිරිවෙලා හිටියෙ නෑ. ඔක්කොම සිඟිති ලොවෙන් මිදිල සැබෑ ලෝකෙට පයගහලා. තවදුරටත් ගෙවල් වලින් කකා බිබී ඉන්න පුලුවන් කමක් කාටවත් තිබුනෙ නෑ. ඉතින් හැමෝම ළමා කම් අතෑරල මිනිස්සු විදියට ජීවිත රේස් එක දුවන්න ලක ලෑස්තිවෙලා හිටියා.
මෙන්න මේ වගේ කාලෙක ආයෙත් සචින්ත මට හම්බුනා. ඒ වෙනකොට උසස් පෙළින් අධ්‍යාපනය හමාර කරල හිටියෙ ඔහු. පුද්ගලික ආයතනයක සාමාන්‍ය රැකියාවකුත් ලබාගෙන තිබුනා. ඒක නෙවෙයි වැදගත්ම දේ. උසස්පෙළ කරන කාලෙම ඔහු පෙම්වතියකුත් හොයාගෙන තිබුනා. ඒක තමයි මේ කතාවෙ වැදගත්ම කොටස. ඇය බොහොම ලස්සන කෙල්ලෙක්. බජාර් එකේ බාසාවෙන්ම කියනවානම්, පට්ට කෑල්ලක්. කට්ටිය කතාවුනේ එහෙම. අපේ කතා නායකයත් ඉතින් මොණර වගේ හිටියෙ. රස්සාවක් තිබුනා. කසාද බඳින්න හොඳ කෙල්ලෙක් හිටියා. ගෙවල් දොරවල් තිබුනා. දෙමාපිය ආශිර්වාදෙ තිබුනා. ඉතින් කොල්ලෙක් විදියට ඔහු මොණරෙක් වගේ හිටිය කියල වරදකුත් තිබුනෙ නෑ. ඔහු එහෙම ඉන්න ඕනි.
ඉතින් කාලය ඔහොම ගත වුනා. සචින්ත මට ඉඳල හිටල හම්බුනා. මුණ ගැහුනම විස්තර කතා කලා. මනුස්සයා නිතරම හරි සතුටින් හිටියා. අවුරුදු හතරක විතර ප්‍රේම පුරාණයක් තිබුන ඔහු ඒ ගැන හරි ආඩම්බර උනා. කොයි කොල්ලත් වගේ තමන්ගෙ කෙල්ල ගැන හරි උජාරුවෙන් කතාකලා. ඉතින් කෙල්ලෙක් හොයාගන්න බැරුව තාමත් වාතවෙන අපේ පරම්පරාවෙ අනිත් කොල්ලො අතර සචින්ත හරි වාසනාවන්තයෙක් විදියට ඉස්මතු උනා. දෙන්න පොතේ ලියල නීතියෙන් කසාද බැඳල නොතිබුන ටික විතරයි. දෙන්න එකටමයි හිටියෙ. බොහෝ දවස් වල ඇය සචින්තලාගෙ ගෙදරටත් ආවා. සචින්තගේ දෙමවුපියන් පවා ඇයට තමන්ගෙම දරුවෙකුට වඩා ආදර කලා.
දැන් තමයි කතාවෙ වැදගත්ම ඉසව්වුට ළඟා වෙන්නෙ. සචින්ත රැකියාවක් කලාට ඔහුගේ වෙන්න හිටපු මනාලිය රැකියාවක් කලේ නෑ. තාරුණ්‍යට අපේ පළාතෙ තියෙන පහසුම රැකියාව තමයි ඇඟලුම් කම්හල. එකක් නෙවෙයි දෙකක්ම තියෙන නිසා ප්‍රදේශයේ හාරදහසක් පමණ තරුණ පිරිසට ඒක ලොකු අත්වැලක්. ඉතින් මේ පෙම්වතියත් අපේ පෙම්වතාගෙන් අවසර ඉල්ලුවා "ගාමන්ට් යන්න". මුලින්ම ඔහු මේ යෝජනාවට කොහොමටවත්ම එකඟවෙලා නෑ. ඔහු එකඟ නොවුන එක සාධාරණ බවයි මම උනත් හිතන්නෙ. මොකද තිබෙන එකම රස්සාව ඒක උනත් කෙල්ලෙක්ට නොගැලපෙනම රස්සාවත් ඒකම තමයි.
සමාජ දැනුම අඩු, බුද්ඩිමත් බවින් අඩු කෙනෙක් මේ පරිසරය තුල ලෙහෙසියෙන්ම අතරමං වෙනවා. නොමඟට යොමු වෙනවා. අනිත් පැත්තෙන් කෙතරම් බුද්ධිමත් යහපත් කෙල්ලෙක් උනත් මේ රෑනට වැටුණු ගමන් වෙන්නෙ, අර කපුටු රෑනට මැදිවෙච්ච සුදු පරවියාට වෙන දේමයි. මොකද අපේ කාලකණ්නි සමාජය බලන් ඉන්නෙ මේ සියුමැලියන් ගිලගන්නමයි. ඒත් එක්කම හැමෝම මේ අය දිහා බලන්නෙත් එකම පාට කණ්නාඩියකින්. ඉතින් හොඳම දේ තමයි බැරිම මොහොතක හැර රැකියාවකට ඇඟලුම් කම්හල තෝරා නොගැනීමයි. ඉතින් ඒ නිසාම, කිසිම ආර්ථික ප්‍රශ්නයක් නොතිබුන සචින්තගේ පෙම්වතිය ගෙදර නිකන් ඉන්න බැරි කම්මැලි කමට මේ රැකියාවට යාම නුසුදුසු බවයි අපි හැමෝගෙම මතය උනේ. නමුත් ඇගේ ආයාචනයන් හමුවේ අසරණ උන සචින්ත අවසානයේදී ඇගේ කැමැත්තට අකැමැත්තෙන් කැමති උනා. එලෙසින් ඇයත් ඇඟලුම් සේවිකාවක් උනා.
කාලය එලෙස ගත වුනා. මට සචින්ත මුණ ගැහුනෙත් නෑ කාලෙකින්. ඔය අතරෙ මං වැඩකරන ෆැක්ට්‍රියෙත් පොඩි ඕපාදූපයක් ගියා. හැමෝම කතා උනේ මෙහෙම.
"අඩේ මාර කේස් එක. ශිරන්තයා කෑල්ලක් ගෙනල්ලනේ"
ඔන්න ඕකයි ගොසිප් එක. ශිරන්ත කිව්වෙ අපේ ෆැක්ට්‍රියේම තත්ව පාලන අංශයේ වැඩකරන කොල්ලෙක්. ඉතින් මේ මනුස්සයා කෙල්ලෙක් ගෙනාව කිව්වම ඒක හැමෝටම පුදුමයක් උනා.
"මට හිතාගන්න බෑ බං ඕක බැන්ද කිව්වම. ඕකා මේකෙ කෑලි කීයක්නම් ඇද්දද. ඌ එකක් වත් සිරා කරේ නෑනෙ බං. උගේ වැඩේ කරගත්තා අයින් උනා. කෙල්ලොත් ඒකට විතරනේ බං ඌ එක්ක ගියේ. මං නම් හිතුවෙ ඕකා ඔය විදියට තැනින් තැන ඇන ඇන තව කාලයක් ඉඳී කියලා."
ඔන්න ඔහොමයි කට්ටිය ශිරන්ත ගැන කතා වුනේ. ෆැක්ට්‍රියේ කෙල්ලොන්ගෙන් බාගයක්ම වගේ ඇදල තියෙන ශිරන්ත කෙල්ලෙක් බඳින්නම ගෙනාව කිව්වම හැමෝම කතා උනේ ඔයවගේ දේවල්. ඒ උනත් අන්තිමේදී ඔපාදූපය සත්‍යක් බවට පත්වෙලා තිබුනා. ඔව්, ශිරන්ත කෙල්ලෙක් ගෙනත්. බැලින්නම් ෆැක්ට්‍රියේම කෙල්ලෙක් තමයි ගෙනත් තියෙන්නෙ. දෙන්න ගෙවල් වලට හොරෙන් ඇවිත් තියෙන්නෙ. කොහොමින් හරි ටික දවසකින් කසාදත් බැඳලා. හැම සිද්ධියක්ම වගේ මේ සිද්ධියත් දවස් දෙකෙන් හැමෝටම අමතක උනා. මොකද ඊට වඩා රසවත් ඕපාදූප අලුතින් දිනපතා එකතු උනා.
සති දෙකකට විතර පස්සෙ ශිරන්ත ආයෙත් වැඩට ආවා. බැන්ද බැන්ද කිව්වට අපි කවුරුත් ශිරන්තගේ කෙල්ල දැකල තිබුනෙත් නෑ. දවසක් ශිරන්ත මාව හම්බෙන්න ආවා.
"මචං, මං බැඳල ස්ටූඩියෝ එකෙන් වෙඩින් ෆොටෝ දෙකතුනක් ගත්තා. ඒ ටික ගන්න මට ආයෙ යන්න වෙන්නෙ ලබන සතියෙ. මට පොඩි උදව්වක් කරපන්කො."
"කියපං බං මොකද්ද වෙන්න ඕනි."
"මට ෆොටෝ ටික බලන්න ආසයි. ලබන සතිය වෙනකල් ඉන්න බෑ. ස්ටුඩියේ එකා මගේ යාලුවෙක්. මං උඹේ මේල් එඩ්‍රස් එක ඌට දෙන්නද, ඒකට ඒ ටික දාන්න කියලා. උඹට පුලුවන් නේද මට ඒ ටික අරං පෙන් එකකට දාල දෙන්න."
"අයියෝ ඕක මොකද්ද බං. ඌට දාන්න කියපන්කො. මං ඒ ටික උඹට දාල දෙන්නම්"
ඉතින් මෙහෙම කියල මං ඌට මගේ මේල් එඩ්‍රස් එක දුන්නා. විනාඩි දහයක් විතර යනකොට මට මේල් එකක් ආවා. මං දැක්කා ඒ ශිරන්තගේ වෙඩින් ෆොටෝ ටික කියලා. ශිරන්ත දුන්න පෙන් ඩ්‍රයිව් එකට මං ඒ ටික සේව් කලා. ඉතින් නිකමට වගේ මං එකක් ඕපන් කරල බැලුවා. දෙයියනේ මට මගේ ඇස් අදහගන්න බැරි වුනා. ඔව් මේ කියවන ඔබට හිතෙන විදිය හරි. ඔව් මනාලිය ඇයම තමයි. කවුද, වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි, මගේ පාසල් මිතුරා. සචින්තගේ අනාගත බිරිඳ! පෙම්වතිය!! ඒත් මනාලයා සචින්ත නෙවෙයි, මගේ රැකියා මිතුරා, ශිරන්ත. ඒ කියන්න දෙයියනේ, ශිරන්තයා මේ පන්නගෙන ඇවිත් තියෙන්නෙ සචින්තගේ පෙම්වතිය.
අදහගන්නවත් පුලුවන්ද. ගාමන්ට් එකට ඇවිත් මාස තුනයි, අවුරුදු හතරක ප්‍රේමයක මළගම. පස්සෙ ආරංචි වෙච්ච විදියට මේ කෙල්ල ට්‍රේනින් ලයින් එකට ආව දවස් වලම හැමදාමත් වෙන විදියට ඇහැට කණට පේන කෙල්ලන් වෙනුවෙන් වැඩකරන ශිරන්තගේ ඇන්ටනාව මේ කෙල්ල පැත්තට හැරවිලා. ඉතින් ගැහැණු සොඬෙක් වෙච්ච ශිරන්ත බොහෝ විට කරන විදියටම මොකක් හරි ක්‍රමේකට මේ කෙල්ලවත් දැලේ දාගෙන තියෙනවා. ඊටපස්සෙ එක දවසක කොහොම හරි මේ කෙල්ලවත් කොතනකට හරි අරන් ගිහින් තියෙනවා. ඉතින්, අන්න එදා, ඇයට ඇගේ සිව් වසරක පෙම් ගීතය අමතක වෙලා තියෙනවා.
මං ඊළඟට සචින්තට කෝල් එකක් ගන්න හැදුවා. ඒත් නම්බර් එක ඩයල් වෙද්දිම මං ඉක්මනින් ඇමතුම විසන්ධි කලා. මං මොනා අහන්නද. සක් සුදක් සේ පැහැදිලි සිද්ධිය ගැන අහන්නෙ මොන හිතකින්ද. සචින්ත දැන් මොනවගේ මානසිකත්වයක ඉන්නව ඇතිද. මේ වගේ වෙලාවක දුරකතනයෙන් කතාකරල රිදෙන තුවාලෙට තවත් අනින එක සුදුසු නෑ. ඒ නිසා මං හිතුවා හම්බුන දවසකම කතාකරනවා කියලා.
ඊළඟ සතියෙ සචින්ත මට හම්බුනා. දෙයියනේ, සචින්තව අඳුනගන්නවත් බෑ. හිටියගෙන් බාගයයි. පොල් කූර වගේ වෙලා. ඒ මදිවට අතකුත් බැන්ඩේජ් කරගෙන. සචින්ත මට මූණ දුන්නෙ නෑ. ඒත් මං ළඟට ගිහින් කතාකලා. සචින්ත මට විස්තරේම කිව්වා. ගාමන්ට් එකට ගිහින් සති දෙකක් විතර යද්දි ඇඟේම පළුවක් වගේ හිටපු කෙල්ල වෙනස් වෙච්ච හැටි කියද්දි ආයෙත් උගේ වේළුන ඇහි කූඩ වල කඳුලු පිරුනා.. මං ඌව නැවැත්තුවා. සිද්ධියේ මුල මැද අග සේරම දැනගෙන හිටපු මං ආයෙත් ඇයි අහිංසකයව අඬවන්නෙ.
මට ඕනි උනේ සචින්තගේ හිත හදන්න. ඒත් සචින්ත මට මෙහෙම කිව්වා.
"මචං, මං වැටුනා, මං බිමටම වැටුනා. ඒ නිසා මට තවත් අලුතින් වැටෙන්න තැනක් නෑ. මට මිනිස්සුන්ට මූණ දෙන්න බැරිවුනා. මං මිනිස්සුන්ගෙන් හැංගුනා. මට වේදනාව දරාගන්න බැරිවුනා. මතකයන් මට පන්න පන්න වද දුන්නා. එක වෙලාවක මට ඒකි නැතුව ඉන්නම බැරි වුනා. තව වෙලාවක ඒකි වෙන එකෙක්ගෙ තුරුල්ලෙ ඉන්න විදිය මට මැවි මැවී පෙනුනා. මට දුන්න දේවල් ඒකි වෙන කොහෙවත් යන බල්ලෙක්ට පූජා කරන හැටි මට මැවිල පෙනුනා."
"ඒකි එක්ක මං ගෙවන්න හීන මවපු හීන අනාගතේ මගේ දෙපා පාමුල බිඳිල තිබුනා. මට මාව පාලනය කරගන්න බැරිවුනා. දවසක් අම්ම මට ගෙත් දීල තිබුන ජින්ජි බියර් බෝතලේ අරං පුටුවෙ ගහල කඩලා මං මගේ අතේ බල නහරෙටම ඇනගත්තා. ලේ විදින්න ගත්තා. මං පුදුම සැහැල්ලුවකින් මගේ ඇඟේ තියෙන අන්තිම ලේ, බින්දුවටම යන්න ඇරලා එහෙමම කාමරේ බිම දිගා වෙලා ඇස් පියාගත්තා. සිහිය එනකොට මං හිටියෙ ඉස්පිරිතාලේ. කාලකණ්නි පුතෙක් නිසයි, ඒ පුතාගෙ පඩත්තල කෙල්ල නිසයි මගේ අම්මයි තාත්තයි අක්කයි අපා දුක් වින්දා. ඉස්පිරිතාලෙන් මාව සනීප උනාට පස්සේ කවුන්සලර් කෙනෙක් ළඟට දැම්මා. මං එතනින් ගොඩ ගියා මචං. මට එතනින් ආයෙත් ජීවිතේ හම්බුනා. ආදරේ කියන්නෙ මොකද්ද, ජීවිතේ කියන්නෙ මොකද්ද කියල මං තේරුම් ගත්තා. මං ආයෙත් අලුත් මිනිහෙක් උනා. ඒත් එතකොට මට ගොඩක් දේවල් අහිමිවෙලා. කොටින්ම මගේ රස්සාව පවා. ඒත් ඉතින් රස්සාව මොකද්ද, මගේ අනාගත හීන මාළිගාවම නැතිවෙච්ච මට. ඒකිට මාව තවත් එක කොල්ලෙක් විතරක් වෙන්න ඇති, ඒත් ඒකි මට මගේ ජීවිතේම උනා. ඒත් දැන් මං හිත හදාගෙන ඉන්නෙ බං."
ඔන්න ඔයවගේ දිග කතාවක් සචින්ත මට කිව්වා. මමත් උගේ හිත හදන්න නොයේක් දේවල් කිව්වා. කොහොමත් ජීවිතේ කසාදයකින් පටන් ගන්න කලින් මේ වෙච්ච දේ උනේ උගේ හොඳට කියල සචින්ත තේරුම් අරං හිටියා. කසාද බැඳල, දරු මල්ලන් ඉන්න දවසක ඇය මෙවැනි දෙයක් කලා නම් ඔහු පත්වන තත්වයට වඩා ඊට පෙරම ඇගේ චපලත්වය හඳුනාගෙන ඇගෙන් ගැලවීමට තරම් ඔහු වාසනාවන්ත වූ බව ඔහු තේරුම් අරන් තිබුනා.
කාලයේ වැලි තලාවට යට වෙමින් මේ හැමදෙයක්ම අතීතෙට එකතු කරමින් කාලය ඉදිරියට ගමන් කලා. සචින්තකගේ සදාදරණීය බිරිඳ වීමට නියමිතව සිටි යුවතිය අද වෙන අයෙකුගේ සොඳුරිය වී ඔහුත් සමඟ අත්වැල් පටලා යන අයුරු දිනපතා මං දැක්කා. කිසිත් නොවූ විලසින්, මතකය අමතක වූ විලසින් ඇය හැසිරෙන විලාසය සියල්ලන් මවිතයට පත් කලා. සප්ත මහා සයුර විසින් සඟවාගෙන සිටින රහස් වලටත් වඩා රහස් සඟවා ගනිමින්, රළ බිඳ සිනාසෙන ගුප්ත යෞවනියන් ලෙස අපටද සිටිය හැකිනම් කියා හැඟීමක් සිතට දැනුනා. හවස වැඩ නිමවී බොහෝ දිනයන්හී ඇය ඔහුගේ යතුරු පැදියේ නැඟී යන අයුරු දකින මසිත සචින්ත නම් මගේ මිතුරා පිළිබඳ සංවේගී හැඟීමක් ජනිත කලා.
දෛවය හරි පුදුමාකාරයි. කාලයේ ඔසුවෙන් සුවපත් වෙමින් සිටි සචින්තට නැවතත් රස්සාවක අවශ්‍යතාවය දැනුනා. මාර්ග සංවර්ධන කොන්ත්‍රාත් ආයතනයක සුපරීක්ෂක වරයෙකු විදියට ඔහුට රස්සාවල් ලැබුනා. හරියටම මේ කියන කාලෙදිම තමයි අපේ ෆැක්ට්‍රියට යන පාර කාපට් කරන්න පටන්ගත්තෙත්. ඉතින් සචින්තත් මේ පාරටම රාජකාරියට වැටුණා.ඇගේ පරණ පෙම්වතිය, දැන් වෙනකෙකුගේ ප්‍රියාදර බිරිඳ, ඒ වල්ලභයා සමඟ යතුරු පැදියේ නැඟී අහංකාර ලීලාවෙන් වැඩට යන්නේත් මේ මාර්ගයේමයි. ඉතින් දෛවයේ සරදමේ උපහාසයට ලක් වෙමින් මගේ දයාබර මිතුරාට මේ කාලකණ්නි දර්ශණය හැම උදයකම හැම හවසකම දකින්න උනා.
ඇතිවෙන්න අඬල ඉඳපු ඔහු,ආයෙත්නම් ඇඬුවෙ නෑ. ඒ වෙනුවට හරිම උපේක්ෂාවෙන් ඒ දිහා බලන් හිටියා. මමත් යතුරු පැදියෙන් වැඩට ගිය එක්තරා දවසක, වැඩ නිමවී යන ගමන් අතර මඟදී හමුවූ සචින්ත සමඟ මඟ නැවතී කතාකරමින් උන්නා. මෙහෙම ඉන්නකොට, අර උදුම්බරා කූමාරිය, ඇගේ කුමරුත් සමඟ අස්සයා පිටින් වඩිමින් උන්නා. දුහුවිල්ලෙන් මුවා කල එම දසුන දිහා මගේ මිත්‍රයා පුදුමාකාර උපේක්ෂාවකින් බලාගෙන හිටියා. ඇය දෙස බලා හිඳින වග දුටු කුමාරිය, දුහුවිල්ලට පිළිකුලින් රවමින් අතේ තිබුන ලේන්සුව මුහුණට තදකරගත්තා.
පසුවී යන ඔවුන්ගෙන් දෑස් ඉවතට ගනිමින් මගේ මිතුරා හරි පුදුම කතාවක් කිව්වා.
"මචං, මං උඹට කිව්වේ, මං හිත හදාගෙන ඉන්නෙ. එයාට හොඳනම්, එයා සතුටින් නම් මට ඕනි එච්චරයි. ඒ නිසා මට කියන්න පුලුවන් ඔබගෙන් තව පැල් පතකට එළිය ගෙනේවා කියලා. ඒත් මචං මට බය එයා ඔය යන ගමන තව කොච්චර දුර යන්න පුලුවන් වෙයිද කියලා. මොකද මට කරපු දෙයින් මං එයාවත් තේරුම් ගත්තා. අනික ඔය කොල්ලා ගැනත් මං හොඳට දන්නවා."
ඔහුටත් වඩා හොඳින් ශිරන්ත පිළිබඳ දැනහුන් මම, මගේ බෝසත් මිතුරාගේ කරට අතක් දමාගෙන ඔහේ කල්පනා කලා. ඒත් එක්කම මේ කතාව කවදහරි ලියන්න ඕනි කියලත් හිතාගත්තා. අමතක වෙලා යමින් තිබුන මේ සිද්ධිය පහුගිය දවසක අඩ සඳ යාය අහනකොට ආයෙමත් මතක් උනා. ඒ මේ ගීතයත් එක්ක. මේ ගීයෙ හැම වචනයක්ම මගේ මිතුරාගේ කතාව එක්ක කොච්චර හොඳට සමපාත වෙනවද. ඇත්තටම කලා කරුවා කියන්නෙ නම් විශ්ම කර්මයෙක්.
අජානේය ස්කූටර තුරගා පිට වඩිනා
කුමාරියනි වාත වේගයෙන් ඉගිලෙනු කොතැනා
බදා හිමි දෙවුර එසවී පුරවර සිරි බලනා
විලාසයට නුඹේ කිරුළ බිම වැටෙයි ද සිතුනා
සූසැට ශිල්පය උගෙනා පාරගතව ගියෙනා
පාරේ වැඩට හවුල් වෙන්න උදැල්ල මට ලැබුනා
මා ගත ඩා බිදු හදුනා සඳය සිනා නගනා
ප්‍රේමවන්ති විලවුන් ගැ ලේන්සු පට සිබිනා
සදාකල්ම පෙම් වතුන්ගේ සිහින පුරා පිපෙනා
උදුම්බරා මලක් තියේ ආදරයැයි කියෙනා
රැ තුන්යම සුවද උලා උදැසනින් මැකෙනා
කාට අහිමි උනත් සාදු මල් පිපියන් සැමදා
පද රචනය : රත්න ශ්‍රී විජේසිංහ
සංගීතය : රෝහණ වීරසිංහ
ගායනය : කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ
(Ajaneya Skootara - Karunarathna Diulgane)
