•මල් පිපිලා එදා වගෙම බලන්න මැණිකේ

"එදා අපෙ හීන මාලිඟ මෙදා උන් තනා ගත් සඳ

කඩා නොලන්ටයි..."

"කීයටද අද ක්ලාස් ඉවරවෙන්නෙ?"

"දෙකහමාරට අම්මේ"

"හරි තුන වෙද්දි ගෙදරට එන්නෝනි, අතන මෙතන රස්තියාදුවෙනවා එහෙම නෙවෙයි ඔන්න"

"අනේ අම්මෙ, මට අද ලයිබ්‍රියට යන්නත් ඕනි. අනූත් එනවා කිව්වා, නෝට්ස් වගයක් හොයාගන්නත් තියෙනවා."

"අනේ මේ දුව, උඹට බෑ මාව තම්බන්න. උඹ ලොකූ අඩව්වුකට සැරසෙනව කියල මට හොඳට තේරෙනවා පහුගිය දවස් ටිකේ ඉඳලම. මං මේ බොහෝම කරුණාවෙන් කියන්නෙ, උඹ ගෑල්ලමෙක්. වීදුරු බඩුවක් වගේ පරිස්සමට ඉඳපන්. උඹල මේ තත්වෙට උස්මහත් කරන්න, සමාජෙන් කතාවක් නාහ හදාගන්න අපි ගොඩාක් දුක් වින්දා. අනික විභාගෙට තව දවස් කීයද. මේ මනුස්සයාගෙ දාඩිය වලට කඹුරන්නැතිව හොඳට ඉගෙනගනින් අනන් මනන් අත්තැරල දාලා."

"අනේ අම්මෙ, අම්ම මේ උදේ පඳරම මොන විකාරයක් කියවනවද කියල මටනම් තේරෙන්නෙ නෑ. බලන්නකො තාත්තෙ."

"අනේ මේ, උඹ තොත්ත බබා. උඹට මං කියන දේ තේරෙන්නෙම නෑ. ඒකෙන් කමක් නෑ, උඹ තුන වෙද්දි ගෙදර නාවොත් අද මං උඹව හමගහනවා."

"හරි කුසුම්, හරි. කලබල නොවී ඉන්නකො. අපේ දුවට මොලේ තියෙනවා එයා එහෙම වැරදි දෙයක් කරන්නැතිවෙයි"

"අනේ මේ තිස්ස, ඔයා තමයි මේ හැමදේම කරන්නෙ. අඩුපාඩුවට හරියන්න තව ෆෝන් එකකුත් අරන් දුන්නා. දැන් හොඳයිනෙ. හැබැයි තිස්ස මේකි මොකඛරි ජරමරයක් පටලගත්තොත් ඔයා තමයි වගකියන්නෝනි."

"දරුවට ෆෝන් එකක් අරන් දුන්නෙ හදිස්සියකදි ගෙදරට කෝල් එකක් ගන්නනේ කුසුම්, අනික දැන් මේ වයසෙදි මොන ළමයා අතේද ෆෝන් එකක් නැත්තෙ."

"හපෝයි ගෙදරටම කෝල් ගන්න. එතකොට රෑ දෙගොඩහරි යාමෙ කාමරේට වෙලා මුනු මුනු කෝල් ගන්නෙ මොන ගෙදරටද දන්නෑ. අනේ මේ තිස්ස ඔයත් මගෙන් මොකුත් නාහ ඉන්න."

හරි හරි, දූ... ඔයා අද ක්ලාස් ඉවරවෙච්චගමන් ගෙදර එන්නකො. වැඩේ ඉවරයිනෙ. ලයිබ්‍රියේ වැඩේ වෙන දවසක කරගමු අපි. අද එන්න. හරිද?"

"හොඳයි තාත්තේ.."

"හ්ම්.. එහෙනම් දැන් පරිස්සමට යන්න. පරක්කුවෙනවනේ."

*********************************************************************************

"ඔහොම කලබල වෙන්නෙපා කුසුම්. ඔයාට අඬන්න තරම් දෙයක් උනේ නෑනෙ ළමයො."

"ඔයානම් කියයි තිස්ස. මට විතරක් නෙවෙයි, ඔයාටත් අඬන්න වෙයි අපේ කෙල්ල කරදරයක් කරගත්තොත්. මට බය ඒකයි. මට හොඳටම ඉව වැටිලා තියෙන්නෙ. අපේ එකී මොකක් හරි සම්බන්ධයක් පටලගෙන ඉන්නෙ."

"මටත් ඒක දැනිලා තියෙනවා කුසුම්. ඒත් අපි මෙහෙම නෙවෙයි කරන්නෝනි"

"කොහොමද කරන්න කියන්නෙ. කෙල්ල මොකෙක් හරි අතින් අනාතවෙනකල් බකන්නිලං ඉන්නද කියන්නෙ? එහෙම නැත්නම්, හෙට අනිද්ද ලියන විභාගෙත් ෆේල් කරගෙන නන්නත්තාර වෙනකල්ද බලං ඉන්න කියන්නෙ? අනේ මංද තිස්ස වෙලාවකට මට තේරෙන්නෙ නෑ ඔයා මොනවගේ තාත්තා කෙනෙක්ද කියල. ටිකක් බැරෑරුම්ව හිතන්නකො. ඔයා මේක සීරියස් ගන්නෙම නෑ. මේක විහිළුවක් නෙවෙයි. සෙල්ලමකුත් නෙවෙයි."

"මට අපේ ඔෆිස් එකේ කීපදෙනෙක්ම කිව්ව අපේ දුව අහවල් පාරෙ කොල්ලෙක් එක්ක කතාකර කර ගියා. අහවල් බස්ටෑන්ඩ් එකේ කොල්ලෙක් එක්ක හිටියා. අහවල් පාක් එක පැත්තට ගියා කියලා. උන් ඒව කියන්නෙත් කටවල් උල් කරගෙන තලු මර මර. මොන අම්මටද තිස්ස තමන්ගෙ දරුව ගැන මෙහෙම කියනකොට දරාගෙන ඉන්න පුලුවන්. මේ කෙල්ලෙක්. කොල්ලෙක් නෙවෙයිනෙ නාවල ගෙට ගන්න. යමක් උනොත් උනාමයි. නරක නාමයක් ගෑවුනොත් ආයෙ ඒක මකල දාන්න බෑ. මුන්ගෙ කර දඬු උස්වෙලා මනමාල විසේ ගැහුවට මුන්ට මේවයේ බරක්පතලක් තේරුමක් නෑ. උන් හිතන්නෙත් නෑ. උන්ටනම් තේරුමක් නෑ කියමුකො. ඒත් තේරුම් බේරුම් තියෙන සමාජෙ පරිණත මනුස්සයෙක් වෙච්ච ඔයත් මෙහෙම අන්ධයා වගේ ඉන්නෙක තමයි මට විඳවගන්නම බැරි."

"කුසුම් මේ අහන්න. ඔයා එහෙම හිතන්නෙපා මං ගැන. ඔයාට වඩා දේවල් මටත් ආරංචිවෙනවා. ඒත් මං ඔයාටවත් කියන්නෙ නෑ ඔයා කලබල වෙන නිසා. කොහොම උනත් මෙහෙම බොරුවට උඩපැනලා ක්ලබල උනා කියල මේ ප්‍රශ්නෙ විසඳෙනවද? අපේ දුවට එහෙම සම්බන්ධයක් තියෙනවා නම් එයා ඒක නවත්තයිද? ඒක එහෙම වෙනවානම් ප්‍රශ්නයක් නෑ, අපි දෙන්නම උඩ පනිමු. මෙතන දුව මැද තියාගෙන යකා නටමු. ඒත් ඒකෙන් මේක කෙලවර වෙයිද? ඔයාම මට උත්තරයක් දෙන්නකො. ටිකක් හිත නිවාගෙන හොඳට කල්පනාකරල උත්තරයක් දෙන්නකො."

"හ්ම්........

අනේ මංදන්නෑ තිස්ස..මොනාකරන්නද මට තේරෙන්නෙ නෑ. මට නිකං පිස්සුවගේ. මට බයයි.. අපේ දුව ගැන බයයි. අපි කොච්චර ආදරෙන්ද එයාව හදන්නෙ. මලක් වගේ. ඔයාට මතකනේ එයා හය හතර නොතේරෙන පුංචි කෙල්ල කාලෙ. එයා අපිව කොච්චරනම් සතුටින් තිබ්බද. අනේ කෙල්ල ලොකු නොවී ඒ විදියටම හිටියනම්..."

"ළමයෝ ඕක තමයි ලෝක ධර්මතාවය. අපි දරුවො හැදුවට දරුවො අපිට අයිති නෑ. ඒ දරුවො අයිති මේ ලෝකෙට. එයාල අපේ බූදලයක් නෙවෙයි කුසුම්. හරි වයස ආවම එයාල කූඩුවෙන් ඉගිල්ලිලා යනවා. අපිට බෑ ඒක නවත්තන්න. අපිට බෑ එයාලගේ තටු බැඳල තියන්න."

"එන්න ඉස්සර වගේම මං මට පුලුවන් විදියට ඔයාට තේරුම්කරල දෙන්න උත්සාහ ගන්නම්."

"ඔව් තිස්ස. මගේ ඔලුව යකාගෙ කම්මල වගේ. ඔයා එදා කිව්ව දෙයක් කවදාවත් වැරදිලා නෑ. ඒ නිසා මං අහන් ඉන්නම්. මගේ මේ හිත හදන්න පුලුවන්නම් ඒක ලොකු දෙයක්"

"කුසුම්ට මතකද.. අපි දෙන්න යාලුවෙච්ච හැටි. යාලුවෙච්ච දවස?"

"ඔයත් මොනා අහනවද මංද. මැරිලා ඉපදුනත් ඒ කාලෙ අමතකවෙයිද තිස්ස. මට තාම මතකයි, එදා චිත්‍ර කාමරේ ළඟදි කලබලේට ලියපු පොඩිවෙච්ච ලියුම් කෑල්ලක ඔයා මගෙන් ආදරේ ඉල්ලලා තිබුන විදිය. ඊට දවස් දෙකකට පස්සෙ මේන් හෝල් එක ළඟදි මං මගේ ආදරේ ඔයාට දූන්නු විදිය. එදා අගෝස්තු මාසෙ දෙවනිදා. ඉස්කෝලෙ වාර නිවාඩුව දෙන දවසෙ. එදා ඔයාගෙ ඇස්වල තිබුන සතුට මට මේ දැනුත් මැවිල පේනවා."

"ආ...හැබෑද? ඒකියන්නෙ දැන් මගේ කුසුම් මැරිලා ඉපදිලා වගෙයි. ඒකනේ මේ හැමදෙයක්ම මතකවෙලා තියෙන්නෙ."

"පිස්සුද තිස්ස? අමතකවෙලානම් මං දැන් කිව්වෙ කොහොමද. ඔයාටනම් ඔල්මාද."

"අනේ අනේ කුසුම්, එහෙම අමතක නැත්නම් දැන් මේ උදේ පාන්දර දුවගෙ ඇඟට පැන්නෙ කොහොමද? ඒ කාලෙ මතක මං ඒකනේ කටවහගෙන හිටියෙ."

"ආ.. ඇත්තද. ඒ කාලෙ වගේ නෙවෙයි තිස්ස දැන්. ලෝකෙ හරි වෙනස්. විෂමයි. අපේ කාලෙ තිබ්බ සරල සොඳුරු බව දැන් නෑ. ඒහෙනම් ඉතින් ඒ කාලෙ අපේ ආච්චිලා සීයලා අවුරුදු දහයෙන් දොලහෙන් කසාදත් බැන්දෙ? ඒ කියල දැනුත් එහෙම කරනවද?"

"වෙනස් වෙලා තියෙන්නෙ සමාජෙ විතරයි කුසුම්. ජීවත්වෙන රටාව වෙනස් වෙලා. ජීවත්වෙන ක්‍රමය වෙනස් වෙලා. ඒත් එදාවත් අදවත් මිනිස්සුන්ගෙ හිත් වෙනස් වෙලා නෑ. මං කිව්වෙ සොබාදහම වෙනස් වෙලා නෑ. අපි පුංචි කාලෙත් අපේ සීයලා ආච්චිලා පුංචි කාලෙත් නියමිත කාලෙදි ගස්වල මල් පිපුණා. ගෙඩි හැදුනා. අදත් එහෙමයි සොබාදහම වෙනස් වෙන්නෙ නෑ. ඉතින් ඒක මනුස්ස සතාටත් පොදුයි. ගස් වල මල් පිපෙනවා වගේම නිසි කාලෙදි හිත්වල මල් පිපෙනවා. ඒ මල් සුවඳට බඹරු ඇදෙනවා. මල් සුවඳ විදිනවා. රොන් ගන්නවා."

"ඔයා කියන දේ මට තේරෙනවා තිස්ස. ඒත් ගස් වල මල් පිපිලා ඊළඟට ගෙඩි හැදෙනවා වගේම හිත්වල පිපිච්ච මල් නිසා අකාලයේදිම ගෙඩි හැදුනොත් අපි මොකද කරන්නෙ? මං බයයි තිස්ස."

"මිනිස්සු විදියට අපි අමුතු අමුතු සංස්කෘති මවාගෙන, ආගම් හදාගෙන, නීති රාමු වලට කොටුවෙලා කෘත්‍රීම ජීවිත ගතකලාට, අපේ මේ පිස්සු වැඩ සොබාදහම යන්තම්වත් මායිම් කරන්නෙ නෑ. ඒ නිසා මනුසතාටත් හැඟීම පහල වෙනවා, මල් පිපෙනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි සොබාදහමෙ නීති සපිරුණාම ගෙඩිත් හැදෙනවා. අපි රාමුවලට කොටුවෙලා නීති යට හිරවෙලා ඒ සොබාදහමට අභියෝගකරන්න හැදුවට හරියන්නෙ නෑ. ඒත් මං මේක ඔයාට කිව්වට සමාජෙට කියන්න ගියොත් උන් මට පිස්සෙක් කියයි. ඒ නිසා සමාජය තුල ජීවත් වෙන සමාජ සත්වයෝ විදියට අපිට සිද්ධවෙනවා ඒ සමාජෙට අනුගතවෙන්න."

"අන්න එතනදි අපි මේ තේරුම් ගත්ත දේවල් එක්ක අනිත් අය වගේ අන්තගාමි නොවී ප්‍රායෝග්ක විදියට විවෘත මනසින් හිටියම හරි."

"ඔයා කියන කතාව මාත් පිළිගන්නවා. ඒත් තිස්ස එහෙම හිතලා අපිට පුලුවන්ද අපේ කෙල්ලට යන අතකට යන්න දෙන්න. මොකද මේ අපේ දරුවා. කූඩුවෙන් ඉගිලිලා යන කුරුල්ලෙක් නෙවෙයිනෙ මේ."

"ඒක හරි. එතනදි අපිට කරන්න පුලුවන් දේවල් ගොඩක් තියෙනවා කුසුම්. මං කලිනුත් කිව්ව වගේ තරුණ වයසට එන අපේ ළමයින්ට මේ හැඟීම් දැනීම් ඇතිවෙනවා. ඒක වලක්වන්න කාටවත් බෑ. ඉතින් මෙතනදි අපේ දරුවො මේ දැනෙන ආදර සුවඳ මඟඇරල ගියොත් ඔන්න ප්‍රශ්නයක් නෑ. ඒත් අපේ දරුව ඒ සුවඳ විඳින්න පටන්ගත්තොත් ඔන්න අර ප්‍රශ්න සේරම ඇතිවෙනවා. ඉතින් මෙහෙම දෙයක් වෙනවනම් ඒක වලක්වන්න කාටවත් බෑ. ඒක ඇතිවෙන්නෙ ඉතින් කරුමෙට. මේ ප්‍රශ්නෙ ගොඩක් වෙලාවට එන්නෙ අපේ දරුවො ඉස්කෝලෙ යන කාලෙදි මෙහෙම සම්බන්ධතා අතිවෙන එකෙන්නෙ."

"ඔන්න ඔඅතනදි දෙමවුපියො විදියට අපිට කරන්න පුලුවන් දේවල් ටිකක් තියෙනවා. මුල්ම දේ තමයි දරුවට හය හතර තේරෙන කාලෙ ඉඳලම කියල දෙන්න වෙනවා පාසැල් කාලෙදි ඇතිකරගන්න මේ වගේ සම්බන්ධතාවල ආදීනව ගැන. එහෙම කියල දරුව මේ වගේ දේවල් වලින් ඈතකරල තියාගන්න පුලුවන් නම් හරි. ඒත් ඒක එච්චර සාර්ථක නෑ. ඉතින් අකැමැත්තෙන් උනත් කරන්න තියෙන ඊළඟ හොඳම දේ වගේම ප්‍රායෝගිකම දේ තමයි, එවැනි තෝරාගැනීමක් කරනවා නම් ඒ කරන්න කලින් ඒ ළමයට ඒ වගේ දේකට හොඳ අවබෝධයක්, තේරුමක් ලබල දෙන එක. ඒත් ඉතින් අම්මෙක්ට තාත්තෙක්ට ඒක කොච්චර අමාරු දෙයක්ද? අපි කොහොමද කටේ කිරි සුවඳ නොගිය අපේ දරුවට උඹ මෙන්න මෙහෙම කොල්ලෙක් යාලුවෙයන් කියල කියන්නෙ. ඒක හරියට ඒ වගේ දේකට අපි උඩගෙඩි දෙනවා වගෙයිනෙ. ඒත් එහෙම කියල අපි කටවහගෙන ඉඳල නොතේරුම් කමට කෙල්ල මොකෙක්ටහරි රැවටුනොත්, එතනදිත් අසරණ වෙන්නෙ අපි. ඒ නිසා අපිට පුලුවන් වෙන්නෝනි අපේ දරුවට බොහෝම සූක්ෂමව ඒ අවබෝධය ලබල දෙන්න. මොකද අපි කොච්චර හිතන්න අකැමැති උනත් අපේ කිරිකැටිය කියන්නෙත් සොබාදහමෙ නීතියට අනුකූල වෙච්ච ජීවිතයක්. ඒයාටත් හැඟීම් දැනීම් තියෙනවා."

"කොහොමත් දෙමවුපියෝ විදියට අපි ආදර්ශමත් උනානම් දරුවො ඒ ආදර්ශෙ ගන්නවා. මගේ කෙල්ල දන්නවා එයාගෙ තාත්තා කොහොම මනුස්සයෙක්ද කියලා. එයාගෙ තාත්තා අම්මට කොච්චර ආදරෙයිද කියලා. ඉතින් කුඩා කාලෙ ඉඳලම එයාගෙ ලෝකෙ වීරයා, ප්‍රතිරූපය උනේ තාත්තා. ඉතින් ඒ නිසා එයා එයාගෙ ආදරයෙනුත් බලාපොරොත්තුවෙන්නෙ ඒ වගේ ප්‍රතිරූපයක්. ඒ කියන්නෙ, එයා එයාගෙ ආදරවන්තයා විදියට එයාගෙ තාත්තගේ වගේ ගතිගුණ තියෙන කෙනෙක් හොයා ගන්නවා ඉබේම. ඔන්න ඕක තමයි සාර්ථකම පිලියම මේ වගේ දේකදි."

"ඉතින් දුවක් ඉන්න අම්ම කෙනෙක්ට පුලුවන් පුංචි කාලෙ ඉඳලම තමන්ගෙ දුවට තමන්ගෙ තාත්තා ගැන කියල දෙන්න, ඒතුලින් එයාගෙ අනාගත සහකාරයා ගැන සූක්ෂම අදහසක් එයාගෙ මොළය තුල තැන්පත් කිරීමේ වගකීම අම්මට ගන්න පුලුවන්.  හැබැයි මෙතනදි තාත්තට තියෙනවා මහා වගකීමක්. ඒ තමයි තමන්ගෙ දරුවන්ට ආදර්ශයක් වෙන්න පුලුවන් පියෙකු විදියට ගෞරවනීය ජීවිතයක් ගෙවන එක. ඒ නිසා කොහොමත් දරුවො හදන්න කලින් දෙමවුපියෝ හැදිල ඉන්නම ඔනි." 

"ඉතින් කුසුම් ඔන්න ඔය විදියට හිතපුවාම බයවෙන්න දෙයක් නෑ අපිට අපේ දරුවො ගැන. ඒ නිසා දැන් අපි කරන්න ඕනි දරුවට තරවටු කරලා මේවා කඩල බිඳල දානෙක නෙවෙයි. මොකද ඒකෙන් වෙන්නෙ මේ ප්‍රශ්න තවත් වැඩිවෙන එක විතරයි. අපි කොච්චර දේවල කලත් ඒකෙන් මේ ආදර හැඟීම එයාලගේ පපුවලි ගලවල වීසිකරන්න අපිට බෑ. ඒ වෙනුවට වෙන්නෙ අපේ තාඩන පීඩන එක්ක ඒ හැඟීම තවත් හදවතටම ඇලෙන එක විතරයි. තවත් ඇට්ටර වෙලා එයාල අපිට අහිමිවෙන එක විතරයි. කොලේ යන එකා කොලෙන් කනවා වගේ අපි දැන් කරන්න ඕනි මේකම ඉත්තෙක් කරගෙන ඒකෙන්ම අපේ දුවගේ අනාගතේ සාර්ථක කරගන්න පාර කපන එකයි."

"ඒ නිසා අපි එයාට ආදරෙන් හැමදේම කියල දෙමු අපි. දැන් ඒකට කාලෙ හරි. තවත් පරක්කුවෙලා බෑ."

"ඔයාට පිං සිද්ධවෙනවා තිස්ස. උදේ ඇවිලුණු ගින්දර දැන්නම් මගේ පපුවෙ නෑ. මට දැන් බයක් නෑ. මට විස්වාසයි ඔයා අපේ දුවව ආදරෙන් පරිස්සම් කරගන්නවා කියලා."

"එහෙම තේරුගත්තෙක ලොකු දෙයක් කුසුම්. අපි ඕනිවට වඩා කලබල උනොත් එයාල හදිස්සිවෙලා ඉකමන් තීරණ අරන් ජීවිතේම අවුල් කරගන්නවා. එයාලා නොදරුවෝ උනාට අපි නොදරුවෝ නෙවෙයිනෙ. අපි පොඩි ළමයි වගේ කලබල වෙලා ඒ කලබලෙන් එයාලගේ ජීවිත අවුල් කරනවානම් අපේ අම්ම තාත්තා කමෙන් ඇති වැඩේ මොකද්ද."

ඔහොමයි ජීවිතේ. අපේ පරම්පරාව ඉවරයි. ඒත් සොබාදහම එතනින් ඉවර නෑ. දැන් අපේ දරුවන්ගෙ පරම්පරාව උදාවෙලා. ඉතින් එදා වගේම ආයෙත් මල් පිපිලා. මල් වල සුවඳ දසත පැතිරෙනවා. ඒ සුවඳ හංගන්න අපිට පුලුවන් කමක් නෑ. පුලුවන් උනත් එහෙම කරන්න අයිතියක් අපට නෑ. ඒනිසා ඒ මල් එක්ක, සුවඳත් එක්ක, බඹරුත් එක්ක තරහ අරං තේරුමක් නෑ කුසුම්.

අපේ යුගය ඉවර උනාට ආදරේ ඉවරවෙලා නෑ. ඉර හඳ බලං ඉන්නවා අපේ තැනගන්න අපේ දරුවන්ට එළිය දෙන්න. එදා වගෙම ගලන ඇළ දොල ගංගා අදත් ගලනවා එයාලගේ ලෝකෙට සිසිල දෙන්න. සොබාදහමම ලෑස්තිවෙලා ඉන්න වෙලාවෙ අපි විතරක් වහංවෙලා වැඩක් නෑ.

ඉතින් අපි එදා ඇවිද ගිය පාරවල් අද අපේ දරුවන්ට වෙන්වෙලා. අපි තරහ අරන් හරියයිද කුසුම්. ඉතින් අපිට සිද්ධ වෙනවා ඒ මාවත් වල ඔවුන්ට හිමි ඉඩ ව්න්කරල දීල මාවතෙන් බැහැල ඉඩදෙන්න. ඒ මාවත්වල එයාල අත් පටලගෙන එදා අපි ගොඩනඟපු හීන මාලිගා දිහා බලලා එයාලගේ හීන මාලිගා ගැන කතාකරකර යනකොට ඈතට වෙලා අපිට ඒ දිහාවෙ උපේක්ෂාවෙන් බලං ඉන්න වෙනවා. අපිට අයිතියක් නෑ ඒ මාළිගා කඩා බිඳදාන්න. 

ඉතින් අපි ඒ යථාර්තෙට මුහුණ දෙමු කුසුම්. එයාල යන ගමනට අපි ශක්තියක් වෙමු එයාලට අත්වැලක්වෙලා. ඒ පාර හරස් නොකර යන්න ඕනි නිවැරදිම පාර අපි එයාලට පෙන්නල දෙමු. මං දන්නවා අපේ රත්තරන් දුව කවදාවත් වරදක් කරනොගන්න බව. ඒ නිසා අපි බය නැතිව ඉමු. අපි සොබාදමට ඉඩදීල බලන් ඉමු කුසුම්..

"මල් පිපිලා එදා වගෙම බලන්න මැණිකේ

බමරු ඇදෙනවා සුවඳට සතර දිගන්තේ

තරහ නොගෙන 

සාදු සාදු කියන්න මැණිකේ

එදා අපට පෙම්වත් සඳ අද දරුවන්ටයි

ගලා හැලෙන නිල් ඇල දොල පෙම් කවියක් වෙයි

එදා අප වෙලී ගිය මග මෙදා උන් බැඳී යන සඳ 

තරහ නොගන්ටයි

කෝඩුකාර පෙම්බස් දැන් ඉතින් ඔවුන්ටයි

රෑට පිපෙන තරු මල්වල රේණු ගණින්ටයි

එදා අපෙ හීන මාලිඟ මෙදා උන් තනා ගත් සඳ

කඩා නොලන්ටයි"

ගායනය : සුනිල් එදිරිසිංහ

පද රචනය : රවී සිරිවර්ධන

සංගීතය : රෝහණ වීරසිංහ

ගීතය මෙතනින් download කරගන්න...

(Mal Pipila Eda Wagema - Sunil Edirisinghe)